Schoenen uit en gaan!
“Het instrumentale collectief PARRA.DICE is vandaag met een missie naar Groningen gekomen: iedereen moet dansen. De 9-koppige band – die blazers, twee percussionisten, violist, drummer, gitarist en bassist, slaagt daar al heel snel in. Binnen tien minuten gaan de handjes al de lucht in en dan is het avonduur in de Oosterpoort nog niet eens aangebroken. Naast die missie heeft PARRA.DICE nog een boodschap die ze willen uitdragen: diversiteit verbinden tot één geheel. (…) Na 45 minuten is het kookpunt in de zaal bereikt. Een enkeling heeft zelfs zijn schoenen uitgetrokken. Het had nog wel wat langer mogen duren.”
“We hadden allemaal behoefte aan het maken van muziek buiten de stijve kaders van genres,” vertelt Nelleke. “Daarnaast wilden we van het fenomeen niet-mannelijke bands een vanzelfsprekendheid maken.” Dat laatste zorgde ervoor dat PARRA.DICE, ondanks dat dat niet per se de bedoeling was, toch een emancipatoir randje kreeg. “Met onze onconventionele bezetting, van alleen vrouwelijke en non-binaire muzikanten, ontkom je daar niet aan. De samenstelling van de band zorgt er daarnaast voor dat onze concerten super verwelkomend en verbindend voelen en dat is heel fijn.”
“Dit negenkoppige collectief van vrouwen en non-binaire muzikanten zet muzikaal in op grensvervaging: blazers, viool en een stevige ritmesectie mengen jazz, funky hiphop, Zuid-Amerikaanse en Midden-Oosterse invloeden tot dansbare grooves. Vanaf de eerste nummers zet de groep in op beweging; publieksinteractie zorgt ervoor dat de tent zich snel vult en alledaagse scheidslijnen vervagen in gezamenlijke ritmes.
De combinatie van hoog muzikaal vakmanschap en aanstekelijke positieve energie zorgt ervoor dat uiteenlopende bezoekers—van jongeren in metalshirts tot ouderen in flowerpowerkleding—samenkomen en plezier beleven.”
“Then, our friends from PARRA.DICE are a young ensemble of womxn, presenting a melting pot of jazz, afro, klezmer and beats, with the energy you would expect from such a young group. They are pioneers who bridge the gap between the jazz and pop realms, setting stages on fire in festivals of both genres consistently over the last few years. “
